Έτσι, όπως αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία, κάποιες γυναίκες θα εκδηλώσουν άρνηση, (αμυντικός μηχανισμός που στηρίζεται στο συναίσθημα του θυμού), ενώ κάποιες άλλες θα αποχαιρετούν σπαρακτικά το αγέννητο παιδί τους εκδηλώνοντας την θλίψη τους.
Οι μεν γυναίκες με άρνηση λένε στον εαυτό τους «...θα περάσει, δεν θα το σκέφτομαι, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...», οι δε γυναίκες με θλίψη λένε στο αγέννητο μωρό τους «...η μαμά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, εύχομαι να μπορούσες να γεννηθείς...».
Η ώρα της έκτρωσης, σαν σημείο μηδέν, θα τραυματίσει τον εσωτερικό τους κόσμο και τα σημάδια του τραύματος θα είναι εμφανή στο σώμα, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους.
Σημάδια όμως, που δυστυχώς περνούν απαρατήρητα στους πολλούς (ιδιαίτερα τα ψυχικά), ακόμα και στις ίδιες που θα ψάξουν να βρουν άλλες αιτίες για αυτά, όπως κάνουν συνήθως τα άτομα με ενοχές που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν.
Τα ψυχικά σημάδια της έκτρωσης είναι πιο πολύπλοκα και ακολουθούν δρομολόγια που θυμίζουν πένθος. Ενώ το αρχικό συναίσθημα είναι αυτό της ανακούφισης, δυστυχώς ακολουθείται από ένα «συναισθηματικό μούδιασμα» που είναι βασικό χαρακτηριστικό πένθους, το οποίο στις οκτώ εβδομάδες από την έκτρωση ακολουθείται από συμπτώματα διαταραχής ύπνου, διατροφής, σεξουαλικής δυσλειτουργίας κ.ά.
Πολλές από τις γυναίκες περνούν σε ένα δυσκολότερο στάδιο, που αναφέρουν συμπτώματα κατάθλιψης όπως, έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή, ατονία, βαθιά θλίψη, εκρήξεις θυμού και κλάματος χωρίς εμφανή εξωτερικό λόγο. Μερικές εκδηλώνουν και αυτοκτονικό ιδεασμό.
Όπως ποικίλλουν τα συμπτώματα του "μετεκτρωτικού συνδρόμου", ανάλογα με την οικογενειακή, ψυχολογική, ηλικιακή κατάσταση της γυναίκας, έτσι ακριβώς ποικίλλει και ο τρόπος έκφρασης και ο τρόπος έκφρασης και ο χρόνος εμφάνισής τους σε κάθε περίπτωση.
Βασιλική Σφυρή,
Ψυχολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου