Μία Ιστορία σαν τη Δική σου!

Για εσένα που δυσκολεύεσαι να φέρεις το δικό σου μωρό στον δικό μας κόσμο. Θέλω να μοιραστώ την δική μου εμπειρία μαζί σου, γιατί πρέπει να ξέρεις.

Από το 1960 οι Ισχυροί του Κόσμου, αποφάσισαν πως έπρεπε να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού της γης, με τις μαζικές εκτρώσεις και την ευθανασία.

Διοχετεύθηκαν πολλά εκατομμύρια δολαρίων σε οργανώσεις, για να μας πείσουν ότι είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ κάθε γυναίκας η έκτρωση, ότι το σώμα μας, μας ανήκει και το κάνουμε ότι αποφασίσουμε εμείς.

Μας πείσανε ότι είναι πιο εύκολο πράγμα, η διακοπή μίας ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗΣ εγκυμοσύνης, αρκεί να είσαι συνειδητοποιημένη για τους πιθανούς κινδύνους.

Έτσι πείσανε και εμένα, να κάνω μια φορά και τελευταία, έκτρωση στη ζωή μου, γιατί θεωρούσα ότι ήμουν ένα απελευθερωμένο κορίτσι της εποχής μου.

                                                   ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΩΡΑ!

Με πείσανε ότι η ζωούλα που μεγάλωνε μέσα μου, μου ανήκει. ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ. Πως μπορεί να μου ανήκει ένας άλλος άνθρωπος που έχει άλλο σώμα από το δικό μου, άλλη ψυχή από τη δική μου και ας μεγαλώνει μέσα σε εμένα.

Μου είπαν ότι δεν έχει ζωή όσο αυτό δανείζεται το σώμα μου, εγώ όμως άκουγα την καρδούλα του από τις πρώτες ημέρες της σύλληψής του. Μου είπαν να ενημερωθώ για πιθανές σωματικές επιπλοκές. ΔΕΝ μου μίλησαν για τις επιπλοκές της ψυχής.

Για το μεγάλο κενό που ένιωσα όταν έχασα το μωράκι μου, για τον πόνο και την θλίψη όταν «ελεύθερη» πήγα σπίτι μου. Για την κατάθλιψη που έπεσα, όταν συνειδητοποίησα ότι γελάστηκα από τους υποτιθέμενους υποστηρικτές μου, αφού πλέον το έγκλημά μου δεν είχε επιστροφή.

Σκότωσα ένα τόσο δα ανθρωπάκι, που γνώριζε για εμένα, ότι δεν μπορεί να γνωρίσει κανείς άλλος άνθρωπος, τόσο καλά, πάνω στη γη. Ζούσε μέσα από τους χτύπους της δικής μου καρδιάς, από τους δικούς μου παλμούς. Γέλαγε μαζί μου, με συντρόφευε στο κλάμα κλαίγοντας μαζί μου, έτρωγε μαζί μου και έπινε μαζί μου. Έφτασε μία στιγμή που έπρεπε να σβήσουν όλα αυτά.

                                  ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΤΕ!

Μετά από κάποια χρόνια με πολλούς κόπους και βάσανα με αξίωσε ο Θεός και έγινα ΜΗΤΕΡΑ.

Κοιτάζοντας το μωράκι μου καταλαβαίνω πλέον ότι μόνο αυτά τα τόσο ΜΙΚΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ μπορούν να μας κάνουν καλύτερους και πιο ευτυχισμένους ανθρώπους, αρκεί να τα ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ.

Σ’ αγαπώ μωρό μου,

Μια 25χρονη Φοιτήτρια.