Οι Δαίμονες της Πορνείας και ο 8ος αιών της Δυστυχίας

Οι Δαίμονες της Πορνείας

Φεύγοντας ἀπό κεῖ, περάσαμε ἔξω ἀπό ἕνα πορνεῖο.  Στό κατώφλι του καθόταν κάποιος νέος ὡραῖος κι εὐγενικός.  Φαινόταν πολύ λυπημένος, κυριολεκτικά ἀπελπισμένος.  Πότε σκέπαζε τό πρόσωπό του μέ τίς παλάμες καί ξεσποῦσε σέ λυγμούς· πότε σήκωνε τά χέρια στόν οὐρανό καί προσευχόταν μέ δάκρυα· πότε στήριζε τό σαγόνι στά χέρια καί βυθιζόταν σέ μιάν ἀπελπισμένη σιωπή.

Βλέποντάς τον ὁ ὅσιος σ’ αὐτή τήν κατάσταση, τόν συμπόνεσε τόσο, πού τόν πῆραν κι αὐτόν τά κλάματα. Σκούπισε ὅμως τά μάτια του, τόν πλησίασε καί τοῦ εἶπε στοριγκά:

-Γιά τό Θεό, ἀδελφέ!  Τί ἔπαθες; Γιατί κάθεσαι ἐδῶ, μπροστά σέ τοῦτο τό καταγώγιο, κλαίγοντας τόσο πικρά; Πές μου, σέ παρακαλῶ, θέλω νά μάθω, γιατί ὁ θρῆνος σου μοῦ ράγιζε τήν καρδιά.

 -Ἐγώ, τίμιε Νήφων, εἶμαι ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.  Καί καθώς ὅλοι οἱ χριστιανοί παίρνουν τήν ὥρα τοῦ βαπτίσματός τους ἀπό ἕνα ἄγγελο φύλακα τῆς ζωῆς τους, ἔτσι κι ἐγώ προστάχθηκα ἀπό τό Θεό νά φυλάω κάποιον ἄνθρωπο. Αὐτός ὅμως μέ καταπικραίνει, γιατί κυλιέται μέσα στίς ἀνομίες.

Νά, τώρα βρίσκεται σ’ αὐτό τό καταγώγιο καί ἁμαρτάνει μέ μιά πόρνη.  Βλέποντας λοιπόν αὐτό τό κατάντημα, πῶς νά μήν κλάψω; Πῶς νά μήν θρηνήσω τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ξέπεσε καί βυθίστηκε σέ τέτοιο σκοτάδι;

-Καί γιατί δέν τόν νουθετεῖς νά ἐγκαταλείψει τή ζοφερή αὐτή ἁμαρτία; ρώτησε ὁ Νήφων.

-Ἐπειδή δνέ μπορῶ πιά νά τόν πλησιάσω. Ἀπό τότε πού ἄρχισε ν’ ἁμαρτάνει, ἔγινε δοῦλος τῶν δαιμόνων κι ἐγώ δέν ἔχω καμιά ἐξουσία πάνω του.

-Καλά, πῶς δέν ἔχεις ἐξουσία; Δέν σοῦ τόν ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός;

-Ἄκουσε με, δοῦλε του Χριστοῦ. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο αὐτεξούσιο καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο ν’ ἀκολουθήσει τό δρόμο πού τοῦ ἀρέσει. Τοῦ ἔδειξε τή στενή ὁδό, τοῦ ἔδειξε καί τήν πλατειά.  Καί τοῦ εἶπε: «Στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν».  «Πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν». Ἀφοῦ λοιπόν τὸν ὅπλισε μέ τόν θεῖο νόμο Του καί μέ τίς διδαχές τῶν ἁγίων Του, τόν ἄφησε νά πορεύεται ὅπως θέλει, μέ ὁδηγό τή συνείδησή του, ἔχοντάς τον βέβαια προειδοποιήσει γιά τήν ἔκβαση τοῦ κάθε δρόμου:

Ὁ ἕνας δίνει λίγη πρόσκαιρη ἡδονή, μά ὁδηγεῖ στήν αἰώνια κόλαση. Ὁ ἄλλος ἔχει λίγο πρόσκαιρο κόπο, μά φέρνει στήν αἰώνια ἀνάπαυση.  Λοιπόν, ποιά νουθεσία μπορῶ νά δώσω ἐγώ στόν ἄνθρωπο, πού μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός νά φυλάω; Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μέ τό δικό Του στόμα, νουθετεῖ καί παρακαλεῖ καί διδάσκει ὅλους τούς ἀνθρώπους ν’ ἀπέχουν ἀπό ἀκάθαρτα ἔργα.  Μά ἐκεῖνοι, πού προσέχουν τά λόγια Του καί τά ἐφαρμόζουν, εἶναι τόσο λίγοι! …

-Γιατί ὅμως κάθε τόσο σήκωνε τά χέρια σου στόν οὐρανό στενάζοντας; ρώτησε τόν ἄγγελο ὁ ἅγιος.

-Γιατί ἔβλεπα γύρω του τούς δαίμονες -ἄλλους νά τραγουδοῦν, ἄλλους νά παίζουν κιθάρες, ἄλλους νά γελᾶνε χαιρέκακα σέ βάρος του.  Καιγόταν ἡ καρδιά μου, βλέποντας ἐκεῖνα τά βδελύγματα νά τόν ρεζιλεύουν.  Παρακαλοῦσα λοιπόν τό Θεό νά λυτρώσει τό πλάσμα Του ἀπό τόν ἐμπαιγμό τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων. Ἀκόμα νά μ’ ἀξιώσει νά χαρῶ τή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή του, μιά μέρα ἔστω πρίν φύγει ἀπό τή ζωή αὐτή, ὥστε νά Τοῦ παραδώσω τήν ψυχή του ἄσπιλη καί καθαρή.

 Αὐτά εἶπε ὁ ἄγγελος κι ἐξαφανίστηκε ἀπό μπροστά μας.

Καθώς φεύγαμε κι ἐμεῖς, ὁ ὅσιος βρῆκε τήν εὐκαιρία νά μοῦ μιλήσει γιά τό πάθος καί τήν ἁμαρτία τῆς πορνείας.

-Πιό βρωμερή ἁμαρτία ἀπ’ αὐτή δέν ὑπάρχει, ἔλεγε. Ἄν ὅμως ὁ ἀκόλαστος ἄνθρωπος θελήσει νά μετανοήσει, ὁ Θεός τόν δέχεται πιό πρόθυμα καί πιό θερμά ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους ἁμαρτωλούς.  Γιατί ξέρει πόσο δυνατό εἶναι τό πάθος τοῦτο, ἀφοῦ καί ἀπό τή φυσική γενετήσια ὁρμή τοῦ ἀνθρώπου τρέφεται, ἀλλά καί ἀπό τούς δαίμονες ἐπιπλέον κεντρίζεται μέ τούς διαφόρους πειρασμούς. Ὅποιος θέλει νά τό νικήσει, θά τό κατορθώσει μόνο ἄν ἀγωνιστεῖ νά λιγοστέψει τόν ὕπνο του καί τό φαγητό του.

Καί, καθώς περπατούσαμε, πρόσθεσε:

 -Κάποτε συνάντησα ἕναν ἄνθρωπο πού πορευόταν στόν εὐρύχωρο δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Καί νά !  Ἄνοιξαν τά μάτια τῆς ψυχῆς μου, καί εἶδα ἴσαμε τριάντα δαίμονες νά θορυβοῦν ὁλόγυρά του. Ἄλλοι βούιζαν σάν μύγες στό πρόσωπό του, ἄλλοι ζουζούνιζαν σάν κουνούπια στ’ αὐτιά του, ἐνῶ τρεῖς τόν εἶχαν δέσει μέ σκοινιά ἀπό τό λαιμό, τά πόδια καί τή μέση καί τόν ἔσερναν βάναυσα πότ’ ἐδῶ καί πότ’ ἐκεῖ.

 Μπροστά στό ἀξιοθρήνητο ἐκεῖνο θέαμα, τά μάτια μου γέμισα δάκρυα. ‟Ποιοί νά’ναι αὐτοί οἱ τρεῖς, πού σέρνουν τόν ἄνθρωπο μέ τά κοινιά;’’, συλλογίστηκα.  Καί μοῦ ἀποκαλύφθηκε, πώς ὁ ἕνας ἦταν ὁ δαίμονας τῆς πορνείας, ὁ ἄλλος τῆς μοιχείας καὶ ὁ τρίτος τῆς ἀρσενοκοιτίας. Ἐκεῖνοι πάλι πού ζουζούνιζαν σάν κουνούπια στ’ αὐτιά του, προσπαθοῦσαν νά τόν ρίξουν στήν ἀπόγνωση.  Κι αὐτοί πού βούιζαν σάν μύγες στό πρόσωπό του, τόν ἔκαναν ἀναίσθητο καί ἀδιάντροπο.  Αὐτά μοῦ φανέρωσε ὁ Κύριος.

Μόλις τότε παρατήρησα, ὅτι ἀπό μακριά ἀκολουθοῦσε ὁ ἄγγελός του, κρατώντας στό χέρι κάτι σάν ψιλό ραβδί, πού στήν ἄκρη του εἶχε ἕνα ὑπέροχο κρίνο.  Βάδιζε σκυθρωπός, περίλυπος, ἀπελπισμένος, βλέποντας τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο νά βρίσκεται μέσα στό στόμα τοῦ ἅδη, ὑποδουλωμένος καθώς ἦταν στό τρίπτυχο αὐτῆς τῆς σαρκολατρίας.  Τότε κι ἐγώ σήκωσα τά χέρια μου στόν οὐρανό, θέλοντας νά κάνω μιά μικρή ἔστω προσευχή γι’ αὐτόν.  Μά οἱ πονηροί δαίμονες μεμιᾶς ρίχτηκαν πάνω μου σάν κουνούπια καί ἄρχισαν νά κατατσιμποῦν τά χέρια μου , νομίζοντας πώς θά μ’ ἐμπόδιζαν ἔτσι νά προσευχηθῶ γιά τό θύμα τους.

Μέ φόβο καί τρόμο ἄκουσα τή διήγηση τοῦ ὁσίου.  Πραγματικά, πότε δέν εἶχα ξανακούσει τέτοια καταπληκτικά πράγματα.


Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ο  8ος αιών της Δυστυχίας

Οι άνθρωποι εκείνοι που θα περπατούν εις τα μέσα του ογδόου αιώνος (7.500 από Αδάμ ) θα συγκαταβαίνουν εις την φθοράν της πορνείας, τότε θέλει γίνη ταραχή μεγάλη να φιλονικούν ακαταπαύστως, και δεν θέλουν εύρη ούτε την αρχήν ούτε το τέλος.

Ύστερον θέλει γίνη η ογδόη Σύνοδος..., και τότε θα ειρηνεύσουν ολίγον καιρόν οι άνθρωποι, και πάλιν θέλουν να μετατρέψουν την γνώμην τους εις το πονηρόν, εις την απώλειαν, και να μη γνωρίζουν τι εστι το στέφανον του γάμου, μόνον θα έχουν μίαν απώλειαν και συγκατάβασιν εις την ασωτείαν χειρότεροι από τα Σόδομα και Γόμορρα...,και άλλα μύρια κακά θα πολιτεύωνται, και όσαι κακίαι θα πολιτεύωνται, τόσαι δυστυχίαι θα έλθουν, ... και τας κακίας οπού έκαμνον οι παλαιοί άνθρωποι πριν του κατακλυσμού, διπλασίως θα εργάζωνται αυτοί χειρότερα... θα αποφασίζουν, ότι εκείνος οπού εργάζεται την κακίαν θα είναι καλός...και όσον θα πλεονεκτούν οι άνθρωποι, τόσον δυστυχία θέλει είναι εις τον κόσμον...Η φιλαργυρία είναι πάθος ακόρεστον... Η πλεονεξία είναι οδηγός της απωλείας και η ακτημοσύνη είναι οδηγός της σωτηρίας. Επλεονέκτησες; απώλεσας την σωτηρίαν σου, διότι η σωτηρία του ανθρώπου κινδυνεύει να χαθή από την πλεονεξίαν.

Αυτή η κατηραμένη θα φέρη εις τον κόσμον την δυστυχίαν και θα απωλεσθή η ευτυχία, αυτή εκατάστησε την διχόνοιαν εις τον κόσμον, και εις την μοναδικήν πολιτείαν...Η πλεονεξία είναι θρόνος του αντίχριστου...Η πλεονεξία επρόσφερε το ψεύδος εις τον κόσμον, και ελκύζονται με το ψεύδος και ανομούν με την αρπαγήν της αδικίας, και η αλήθεια εχάθη, και εις το ψεύδος πείθονται όλοι.

 Η αλήθεια είναι η ένσαρκος οικονομία του Χριστού και το κήρυγμα του Ευαγγελίου, και το ψεύδος είναι η έλευσις του αντιχρίστου και η βασιλεία του, όπου θέλει να φέρη την παγκόσμιον δυστυχίαν και απώλειαν εις όλον τον κόσμον, και καθώς οι Προφήται προέλεγον την έλευσιν του Κυρίου, έτσι και η πολυφρόντισις θα σκοτίζη την διάνοιαν των ανθρώπων, θα γίνωνται αναίσθητοι εις την σωτηρίαν τους, από την πολλήν φροντίδα οπού θα έχουν, και η σωτηρία σώζεται μόνον εις όσους δεν πείθονται εις την εργασίαν του αντίχριστου, και η εργασία του αντίχριστου είναι η μέριμνα του κόσμου και ο θησαυρισμός... και την σήμερον οι άνθρωποι εδόθησαν εις την πολυθησαύρισιν και μέριμναν, και παρεδόθησαν εις την απώλειαν με αρπαγάς, προδοσίας, ψεύδη, αρρενομανίας, γαστριμαργίας, υπερηφανείας, με την σκληρότητα της καρδίας, και με την πλεονεκτικήν φιλαργυρίαν......

 Όταν θα δυστυχεύση ο κόσμος από την χάριν του παναγίου Πνεύματος, τότε θα έλθουν εις τον κόσμον όλαι αι δυστυχίαι να τον περικυκλώσουν. Και πρώτον θα δυστυχεύση ο κόσμος από την αγάπην, ομόνοιαν και σωφροσύνην, δεύτερον θα δυστυχεύση κάθε χώρα και να χαθούν τα υποκείμενα κεφάλαια από τας χώρας, και θέλει δυστυχεύση και η Εκκλησία του Χριστού από αρχιερείς και ποιμένες και πνευματικούς .

Ύστερον από αυτήν την δυστυχίαν θα γεννηθή ο ακάθαρτος από την κοιλίαν της ακαθαρσίας, και θα ποιή σημεία και τέρατα με δαιμονικάς φαντασίας, υποκρινόμενος εις τον κόσμον πως είναι πράος και ταπεινός τη καρδία, αλλά θα είναι αλώπηξ εις την καρδίαν και λύκος εις την γνώμην. Και τροφή του θα είναι η ταραχή των ανθρώπων, όταν θα ταράσσωνται οι άνθρωποι, τότε θα ζωοτρέφεται ο αντίχριστος.

 Και η ταραχή των ανθρώπων θέλει είναι η κατάκρισις, ο φθόνος , η μνησικακία, το μίσος, η έχθρα, η πλεονεξία, η αρρενομανία, η μοιχεία, η πορνεία, η λήθη της πίστεως και η αλαζονεία, αυτά είναι η τροφή του αντιχρίστου, και θα είναι κεφαλή επάνω εις τας χώρας..., και εξουσιαστής εις τον κόσμον. Και θα εξουσιάση την αίσθησιν του ανθρώπου, και όλοι θα πείθονται εις αυτόν, διότι αυτός θα είναι νομοκράτωρ και αυτοκράτωρ, και θέλει ενεργεί όλων την απώλειαν, και όποιος ευρίσκεται εις την απώλειαν εκείνος θα νομίζη πως εργάζεται την σωτηρίαν του.

Τότε θα καταφρονηθή το Ευαγγέλιον της Εκκλησίας, διότι η απώλεια θέλει φέρη τότε μεγάλην δυστυχίαν εις τον κόσμον, και θέλει γίνουν σημεία και φοβερά εν μέσω της δυστυχίας. Πείνα φοβερά θέλει γίνη οπού να μην χορταίνη ο άνθρωπος, διότι τότε θα τρώγη επτά φορές περισσότερον από ότι τρώγει τώρα και πάλιν να μην χορταίνη, και θα είναι πανταχού μεγάλη δυστυχία...

Τότε, όσοι σφραγισθούν με την σφραγίδα του αντιχρίστου πολλοί θα πεθάνουν εις τους δρόμους, και η καρδία τους περισσότερον θα λιγώνεται, και μη δυνάμενοι να βαστάσουν την πείναν και την λιγούραν, θα αρπάζουν να τρώγουν τους νεκρούς... και η σφραγίς του θα γράφη, εδικός μου είσαι, ναι εδικός σου είμαι, θεληματικώς μου έρχομαι και όχι δυναστικώς και αλλοίμονον εις όποιον σφραγισθή με αυτήν, τότε θα γίνη μεγάλη ταραχή εις τον κόσμον... και βλέποντας ο Θεός την ταραχήν των ανθρώπων, θέλει προστάξη την θάλασσαν να λάβη την πρώτην της ουσίαν οπού ήτον θερμοτάτη... και όταν καθίση ο αντίχριστος εις τον κατηραμένον του θρόνον, θέλει βράση η θάλασσα ωσάν χάλκωμα, και θέλει στειρεύση η γη τα βότανα και δένδρα από την θερμότητα της θαλάσσης και αι φλέβαι των πηγών θα ξηρανθούν και τα ζώα και πετεινά να αποθάνουν από τον χνώτον της θαλάσσης.

Και τότε θα γίνη η ημέρα ωσάν ώρα, η εβδομάδα ωσάν ημέρα, και ο μήνας ωσάν εβδομάδα, διότι από την πονηρίαν του ανθρώπου θα γίνουν τα στοιχεία βιαστικά, δια να τελειώση γρήγορα ο καιρός, οπού ελάλησεν ο Θεός... Τότε θα έλθουν να κηρύττουν ο προφήτης Ηλίας και ο δίκαιος Ενώχ...και να λέγουν. Όποιος κάμη υπομονήν και δεν σφραγισθή με την σφραγίδα του αντίχριστου, θέλει σωθή, και εξάπαντος θα τον δεχθή ο Θεός εις τον Παράδεισον, μόνον να μην σφραγισθή, αλλά να κάμνη τον σταυρόν του, διότι η σφραγίδα του σταυρού ελευθερώνει τον άνθρωπον από τα βάσανα του άδου, και η σφραγίδα του αντιχρίστου τον παραδίδει εις τα βάσανα του άδου. Και αν πεινούν, να μην ζητούν τροφήν, μόνον να έχουν υπομονήν, και βλέποντας ο Θεός την υπομονήν τους, θα στείλη εξ ύψους βοήθειαν...

Τα παγκάκιστα δε τέκνα του αντιχρίστου είναι η πορνεία, η μοιχεία, η αρσενοκοιτεία, ο φόνος, η αρπαγή, η κλεψιά, η αδικία, το ψεύδος, η τυραννία, η πώλησις και αγόρασις του ανθρώπου...,τόσον πονηρά θέλει γίνη η ανθρώπινος φύσις τότε...,και θα ενεργήσουν την πονηρίαν τους περισσότερον από τους δαίμονας...και βλέποντας ο αντίχριστος πως θα γίνη η ανθρώπινος φύσις πονηροτέρα από τους δαίμονας, θέλει χαρή κατά πολλά...


Αγίου Νείλου του Μυροβλύτου, Αγιορείτου (1651†)